پانزدهمین روز از ماه میهمانی پروردگار مصادف با میلاد امام حسن مجتبی (ع) است روزی که به احترام کرامت، بخشش و جود آن بزرگوار روز اکرام نامیده شده است و اینک به یاد سیره اخلاقی این کریم آل طاها که اکرام ایتام و فقرا را ارزش و معنی حقیقی بخشید، عارفانه به پیشواز این روز می رویم. امام حسن مجتبی(ع)، دومین پیشوای شیعیان جهان در پانزدهم رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه پا به عرصه گیتی نهاد. او نخستین فرزند امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) و نخستین نواده پیامبر اسلام است. رسول اکرم(ص) با شنیدن کلام وحی از جبرئیل، نام حسن را برای ایشان انتخاب کردند. کنیه امام، ابومحمد و به القابی چون سبط، سید، زکی و مجتبی مشهور بودند.امام حسن مجتبی(ع) از جود و بخشش خاصی برخوردار بود و از همان دوران کودکی کرامت و رسیدگی به ایتام را از پدر و جد بزرگوارش به ارث برده بود. چنانچه روایت است امام حسن مجتبی (ع) در طول زندگی سه مرتبه دارایی های خود را با فقرا و مستمندان تقسیم کرده است. در ایران اسلامی نیز نیمه ماه مبارک رمضان میلاد امام حسن مجتبی (ع) روز اکرام نامگذاری شده است و به احترام نام این کریم اهل بیت، موجی از بخشش، اکرام ایتام و مستمندان با الگو پذیری از سیره اخلاقی ایشان در جامعه بوجود آمد.این روز بهانه ای است تا بار دیگر با مرورزندگینامه و احادیث بجا مانده از امام حسن مجتبی(ع) دستها و دلهای خود را برروی همنوعان خود بگشاییم.